We schrijven Oktober 2008. Inmiddels ga ik ruim 30 jaar als hobby muzikant door het leven. Vanaf de jeugd actief aan de slag met muziek. Rockbands, Carnavalsbands, Gospelkoren en oudere jongere koren. Altijd in de rol van drummer. Het knaagt al jaren aan me. Drummen is leuk. Toch altijd jaloers op de pianist die schijnbaar zonder enige moeite de ene emotie na de andere uit de piano laat komen. Ik trek de stoute schoenen aan en koop een (digitale) piano. Leuk ding, witte met zwarte toetsen. Verder een leuk kleurende kast eromheen i.v.m. het interieur in de woonkamer. Zelfstudie is leuk maar ik ken mezelf. Toch maar iets regelen wat lijkt op een stok achter de deur. Via internet kom ik bij “Couleur Vocale”. Geen idee wat of wie het is. Een afspraak gemaakt en op visite. Lees verder Aangekomen in de studio achter het woonhuis stellen we aan elkaar voor. Eén van de eerste vragen is mijn leeftijd. “43” is mijn antwoord. Waarop Carolien aangeeft dat dat te oud is om het nog te leren… Ik denk aan de nieuwe piano in de woonkamer die vol verwachting op me staat te wachten om samen met mij de meest prachtige muziek te maken. Uiteraard is Carolien meer dan bereid om er het beste van te maken. Met deze gedachte gaan we aan de slag. Vooral in het begin is het wennen om na een week verantwoording af te leggen van hetgeen je al dan niet hebt geoefend. In het dagelijks leven komt zo’n situatie niet meer zo vaak voor. Het is leuk, het doet me denken aan mijn schooltijd. Piano spelen is een uitvoerend beroep. Het komt niet aanwaaien. Als je het snapt wil dat nog niet zeggen dat je het ook kunt. Oftewel, als je niet oefent kun je ook niet spelen. Vol goede moed ga ik aan de slag. Mijn gezin is dankbaar dat de piano een koptelefoon heeft. Natuurlijk vinden ze het leuk als ik speel. Vooral met koptelefoon…. Ambitieus als ik ben wil ik mijn lesje flitsend spelen. Wanneer het dan ook lukt maakt dat me blij. Carolien geeft aan dat het goed klinkt en speelt het nog eens voor. Niet geheel doof valt het me op dat er toch een klankverschil is. Carolien geeft vriendelijk aan dat ik de de noten aansla. Echter dan wil niet zeggen dat ik piano speel. Daar komt meer bij kijken. Stukje bij beetje worden de geheimen vrijgegeven. Iedere keer verbaast het me wat voor een rijkdom aan emoties er met een piano tot leven komen. We zijn nu 4 jaar verder. Nog steeds op les. Nog steeds het gevoel een absolute beginneling te zijn. Laatst het grootste compliment van m’n dochter van 12 gekregen toen ik haar vroeg wat ze van mijn pianospel vondt. “Het is een beetje verdrietig pap” Wauw, zou ik ook ooit emotie kunnen oproepen met mijn pianospel? Wie weet. Ik blijf genieten van het oefenen als heerlijk verzet en het daarbij leegmaken van mijn hoofd.
Joost van Avendonk, aankomend pianist
